Rue du Cinema / Οι δρόμοι του κινηματογράφου

2015

Ντοκιμαντέρ, 15 λεπτά

Κάμερα – σκηνοθεσία:  Νίκος Θεοδοσίου

Μοντάζ: Νίκος Θεοδοσίου

Μουσικές του δρόμου

Τελική επεξεργασία: Γιώργος Κουρμούζας

Παραγωγή: ΝΕΑΝΙΚΟ ΠΛΑΝΟ

Σύνοψη:

Το 2015 σηματοδοτεί το τέλος της αναλογικής προβολής στους κινηματογράφους που ξεκίνησε το 1895.

Η ταινία αποτελεί ένα σύντομο σχόλιο για τα 120 χρόνια του κινηματογράφου.

Κι ακόμα

Η ταινία «Rue du Cinema» («Οι Δρόμοι του Κινηματογράφου») είναι ένα μη-αφηγηματικό ντοκιμαντέρ. Είναι ένα παζλ εικόνων και αφηγήσεων για την τέχνη που συγκίνησε όσο καμιά άλλη εκατομμύρια θεατών σε όλο τον κόσμο. Ενα προσωπικό ημερολόγιο εντυπώσεων και συναισθημάτων κι ένα ερώτημα για την επόμενη μέρα του κινηματογράφου.

Φεστιβάλ / Προβολές

Πρεμιέρα στο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας 14-19 Σεπτεμβρίου 2015

και μετά

1. Οκτώβρης 2015, Ελλάδα, 3^ο Πανόραμα Ελληνικού Κινηματογράφου, Χανιά, Κρήτη
2. Οκτώβρης 2015,  Ελλάδα, Κινηματογράφος ΤΡΙΑΝΟΝ, Κυριακή, 1/11/2015 στα πλαίσια του «ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ»
3. Νοέμβρης 2015, Αλβανία,  Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Τιράνων, Tirana International Film Festival,  28 Οκτωβρίου-5 Νοεμβρίου 2015
4. Νοέμβρης 2015, Γερμανία, Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου Griechische Filmwoche München 12.-22. November
5. Δεκέμβρης 2015, Ελλάδα, Διεθνές Φεστιβάλ Ψηφιακού Κινηματογράφου Αθήνας,
6. Δεκέμβρης 2015, Ινδονησία, Festival Film Dokumenter, Indonesia
7. 10η Διεθνή Συνάντηση Αρχαιολογικής Ταινίας ΑΓΩΝ 17-23 Οκτώβρη 2016.

Tirana International Film Festival

Φωτογραφίες

Τρέιλερ

Συνέντευξη στην ΕΡΤ

Κριτικές

Κριτικη (χωρίς υπογραφή) στο flix:

«Rue du Cinema του Νίκου Θεοδοσίου / Ανώφελο, κακογυρισμένο και με μια περιττή νοσταλγία για κάτι και που το ίδιο δεν μπορεί να εντοπίσει, το ντοκιμαντέρ του Νίκου Θεοδοσίου ενώνει ασύνδετες εικόνες από εγκαταλελειμμένα σινεμά στην Ελλάδα και τον κόσμο, συνομιλεί με παλιούς μηχανικούς προβολής και ιδιοκτήτες αιθουσών, περιηγείται στα μουσεία σινεμά της Ταινιοθήκης της Γαλλίας και αλλού, θέλοντας προφανώς να θεοποιήσει τις απαρχές του σινεμά και το τέλος του φιλμ. Δεν λειτουργεί ούτε εκπαιδευτικά αφού δεν εξηγεί τίποτα για το πέρασμα στο ψηφιακό, δεν λειτουργεί ούτε λατρευτικά ως προς το σινεμά αφού είναι αποσπασματικό, πρόχειρο, γυρισμένο ψηφιακά (!) χωρίς καμία σκηνοθετική ματιά και – τι ειρωνία – εντελώς το αντίθετο από «κινηματογραφικό».

Ριζοσπάστης, Κυριακή 11 Οχτώβρη 2015, ρεπορτάζ από το Φεστιβάλ Δράμας)

«Κατά τα λοιπά, θα ξεχωρίσουμε το «Rue du cinema» του Νίκου Θεοδοσίου, που με αφορμή τα 120 χρόνια από τη γέννηση του σινεμά, ταξιδεύει παντού στον κόσμο, με φορτισμένα συναισθήματα, για να αποδείξει την οικουμενικότητα της 7ης τέχνης και την αναπόφευκτη τεχνολογική, εξελικτική της πορεία.»

Ιφιγένεια Καλαντζή, Δρόμος της Αριστεράς

Το εξαιρετικό Rue du Cinema αποτελεί φόρο τιμής στα 120 χρόνια του αναλογικού σινεμά. Μέσα σε ένα τέταρτο, ο Νίκος Θεοδοσίου αναζητά σε παλαιοπωλεία ίχνη παλιών κινηματογραφικών μηχανών προβολής , καταγράφει εικόνες από Μουσεία Κινηματογράφου σε Παρίσι και Ιράν, ενώ αποτυπώνει εγκαταλελειμμένες και αραχνιασμένες κινηματογραφικές αίθουσες στην Κόνιτσα, την Ισπανία ως και την Τυνησία, με προβολατζήδες και παλιούς αιθουσάρχες να αναπολούν την ασίγαστη μαγεία του σινεμά, στις τοπικές κοινωνίες. Μοναδικό ντοκουμέντο η μαρτυρία του Λευτέρη Σκλάβου (1915-2007) σχετικά με το παμπάλαιο πιάνο, με την υπογραφή του πιανίστα που έπαιζε μουσική στα βουβές ταινίες το 1929, ο οποίος χάθηκε στον πόλεμο, αιχμάλωτος των Γερμανών.