22 Μαίου 1968
Επίκεντρο της δράσης των Ελλήνων «εμιγκρέδων» στο Παρίσι τις μέρες του Μάη 68 ήταν το Ελληνικό Σπίτι (Fondation Hellenique) στην Πανεπιστημιούπολη. Η κατάληψη του Σπιτιού αποφασίστηκε σε μια συνάντηση – συνέλευση που έγινε στο αμφιθέατρο 5 της Σορβόνης στις 21 Μαΐου 1968.
Η πιο πλήρης περιγραφή όσων διαδραματίστηκαν στη Σορβόνη και στη συνέχεια στο Ελληνικό Σπίτι υπάρχει στο κείμενο του Τέου Ρόμβου με τίτλο «Η φωνή της αλήθειας» που αναδημοσιεύεται σε αυτό το blog.
Ο Τέος Ρόμβος φύλαξε και την πρώτη ανακοίνωση της επιτροπής κατάληψης.
Πρόεδρος της επιτροπής κατάληψης ήταν ο σκηνοθέτης Σταύρος Κωνστανταράκος. (Η μαρτυρία του Σταύρου Κωνστανταράκου βρίσκεται στο ειδικό αφιέρωμα της εφημερίδας Έθνος της Κυριακής «Ήμουν κι εγώ εκεί» (11/5/2008). Στο ίδιο αφιέρωμα υπάρχει και η μαρτυρία της Βάσιας Καρκαγιάννη-Καραμπελιά που ήταν ένοικος του Σπιτιού).
Για τα γεγονότα του Μάη 68 υπάρχει και το μικρό βιβλίο των Ελένη Χαραλαμποπούλου και Ζάκη Κουνάδη «ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΤΟΥ ΜΑΗ (ΓΑΛΛΙΑ 1968), το μοναδικό βιβλίο που έγραψαν Έλληνες για εκείνες τις μέρες, δυστυχώς εξαντλημένο.
Ο Ζάκης Κουνάδης φωτογράφησε (και είναι μάλλον ο μόνος) τους τοίχους με τα συνθήματα στο Ελληνικό Σπίτι. Μερικές από τις φωτογραφίες αναπαράγουμε στη συνέχεια
Την ίδια περίοδο βρίσκονταν υπό κατάληψη και τα «Σπίτια» της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Αργεντινής. Την επόμενη μέρα της κατάληψης του Ελληνικού Σπιτιού υπήρξε μία κίνηση από αντιδραστικές δυνάμεις της Πανεπιστημιούπολης για την εκδίωξη των καταληψιών που κατηγορούνταν ότι ήταν «εξωτερικά στοιχεία» προς την Πανεπιστημιούπολη. Για το σκοπό αυτό οργανώθηκε μια συγκέντρωση μπροστά στο Διεθνές Σπίτι στις 23 Μαΐου 1968, στις 2μμ. Φύλαξα την προκήρυξη που καλούσε σ εκείνη τη διαδήλωση:
Υπήρξε φόβος ότι μπορεί να γίνει επίθεση για ανακατάληψη των κατειλημμένων σπιτιών. Μείναμε εκεί και περιμέναμε την έκβαση της συγκέντρωσης. Σε αυτή πήγαν κάποιοι δικοί μας για να «κόψουν κίνηση». Όταν γύρισαν μας είπαν ότι οι υποστηριχτές των καταλήψεων ήταν πολλοί περισσότεροι και η συγκέντρωση μετατράπηκε στο αντίθετό της. Το φασισταριό που είχε την πρωτοβουλία αναγκάστηκε να σιγήσει.
ΆΛΛΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ
Από άρθρο του Γεωργίου Μαλούχου στην Καθημερινή (15/7/07) με τίτλο «Μετωπική σύγκρουση Πάγκαλου με το ΚΚΕ»
Την ίδια χρονιά, στον Μάη του ’68, ήταν μάλλον επιφυλακτικός με το «κίνημα». Κι όταν ο σκηνοθέτης Λάμπρος Λιαρόπουλος φιλοτέχνησε ένα τεράστιο πανό στην πανεπιστημιούπολη του Παρισιού που έγραφε ότι «έρωτας και επανάσταση είναι το ίδιο πράγμα», δηλαδή, είπε ο Θ. Πάγκαλος, «όταν κάνω έρωτα, κάνω επανάσταση;».
ΝΙΚΟΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ 
Tα συνθήματα καλύφθηκαν, ο χώρος… «καλλωπίσθηκε» για να μη θυμίζει… Να μη θυμίζει συνθήματα κι αντιδράσεις. Η μάλλον για να λειτουργεί η μνήμη επιλεκτικά. Έτσι όπως ορισμένοι θεωρούν ότι αρμόζει. Για φιέστες και παράτες και εγκαίνια και τιμητικούς τόμους και κίβδηλα χαμόγελα. Για τα βιογραφικά κάποιων. Κι όμως. Υπάρχουν ακόμη φρέσκα μυαλά που σκέφτονται.
Τώρα «ευπρεπίζουν» την πρόσοψη. Δεν ξέρω τί θα γίνει με τα μεταγενέστερα συνθήματα που ακόμη φαίνονται αχνά στους τοίχους της. Και μέσα, ας πούμε στους διαδρόμους του υπογείου ή του τρίτου, όταν πέφτει το σκοτάδι κι η μέρα δίνει τη σειρά της αργοπατώντας στη νύχτα, αν το φως είναι χαμηλό και κοιτάξει κανείς υπό συγκεκριμένη γωνία, οι τοίχοι «μιλούν». Το καλυμμένο σύνθημα απέναντι απ’το δωμάτιό μου έγραφε: «Εργάτες, Αγρότες, Φοιτητές, Όλοι στον Αγώνα»… Στο παλιό μου τραπέζι που πρέπει να είναι εκεί τουλάχιστον από το ’75, χαραγμένο προσεκτικά με κοπίδι στο πίσω μέρος υπήρχε «Παιδεία. Προκοπή. Ελευθερία».
Πόσο επίκαιρα είναι αυτό στη δική μας εποχή; Ποιός αγώνας και πόσο πολυμέτωπος; Εμείς, οι νέοι των 25-30 δεν ξέρουμε γιατί ν’αγωνιστούμε πρώτα. Σαν να μας πήραν και να μας διασκόρπισαν παντού. Μας μπέρδεψε η εποχή κι η ιστορία. Όλοι, πάντα, συμβαδίζουμε με την εποχή μας.
Το χειρότερο είναι να φιμώνονται στόματα εν ειρήνη, εν «δημοκρατία» και για «καλό σκοπό».
Με συγχωρείτε αν σας κούρασα.
Μια φοιτήτρια που αναπνέει τον αέρα του Παρισιού.